Pasja

W tytule planowałam dać jakiś inspirujący cytat na temat pasji, jednak nie znalazłam nic odpowiedniego. Wiem, że takie posty nie cieszą się dużą popularnością, ale ostatnio czuję potrzebę wyrzucenia z siebie tego, co myślę. A gdzie to zrobić, jeśli nie na blogu?

Często, gdy jadę pociągiem ze szkoły, dopada mnie pewna refleksja. Mianowicie od prawie dwóch lat jestem uczennicą technikum weterynaryjnego. Mam zamiar napisać na ten temat osobny post, ale może za dwa lata, gdy skończę szkołę.  Nie chcę ryzykować zawieszeniem w prawach ucznia. ;) Wracając do tematu, naprawdę jest mi ciężko pogodzić naukę, pasję i jeszcze dojazdy. Teoretycznie mogłabym być na stancji albo w internacie, aczkolwiek wtedy nie mogłabym mieć zwierząt, co z kolei jest niezgodne z moją naturą. Zastanawiam się czasem, dlaczego to wszystko robię. Ta szkoła zabiera mi mnóstwo czasu i nerwów, naprawdę jest bardzo trudna jak na moje możliwości. Zdecydowanie nie jest taka, jaką sobie wyobrażałam. Jednak męczę się już drugi rok, bywało gorzej niż jest teraz, a jednak nie zrezygnowałam. Od dziecka wszyscy powtarzali, że zostanę weterynarzem - aktualnie wiem, że tak nie będzie, bo szansa dostania się przeze mnie na studia jest raczej zerowa, ale cieszę się, że chociaż mam szansę pracować ze zwierzętami. No właśnie. To one są odpowiedzią na każde pytanie. To przez zwierzęta i dzięki zwierzętom robię to co robię i jestem tym kim jestem. To one są moim życiem. 

Może zabrzmi to dziwie, ale często przeklinam się za tą pasję. Chciałabym tak jak reszta, nie przejmować się każdym napotkanym zwierzęciem, nie angażować się tak bardzo we wszystkie sprawy z nimi związane, nie płakać po nocach i żyć po prostu normalnie. Często nie daje mi to egzystować. Tylko, że... to jest mój największy sens życia. Naprawdę nie wiem co robiłabym bez zwierząt. Pisać zaczęłam dzięki zwierzętom, to one były głównym powodem. Gdyby nie one, pewnie nigdy nie zainteresowałabym się fotografią. Zwierzęta są moim motywem do wszystkiego. Kocham je bardziej niż całą sobą.

W czasie gdy normalni ludzie siedzą przez komputerem albo oglądają serial, ja chodzę na spacery, treningi, sesje zdjęciowe. Spełniam swoje pasje. Trudno wytłumaczyć mi fakt, że jednocześnie to kocham i nienawidzę. Naprawdę, staram się nie przejmować rzeczami, które nie zależą ode mnie. Tylko nie potrafię żyć z poczuciem, że nie jestem w stanie komuś pomóc. Nie umiem obojętnie przejść obok zwierząt, którym dzieje się krzywda, o czym ostatnio coraz bardziej się przekonuję. Ta empatia boli. Wierzcie mi lub nie, ale boli tak cholernie, że nie życzę tego największemu wrogowi. Chciałabym być normalna, cokolwiek to znaczy.

Myślę tak w chwilach, gdy mam już tak dosyć, że chciałabym to wszystko rzucić w cholerę i po prostu się nie przejmować. Jestem chyba skonstruowana trochę inaczej niż większość społeczeństwa, ale... kiedy już trochę ochłonę, zdaję sobie sprawę, że za nic w świecie nie zrezygnowałabym z tej pasji. Jest najlepszym, co mogło spotkać mnie w życiu. 
Całe moje życie zmieniam dla nich, bo całe moje życie jest dla nich. Może brzmi banalnie, może ten cały post jest oklepany, ale chciałam w końcu wylać gdzieś te moje myśli. Na koniec dodam nieoryginalnie, abyście robili w życiu to, co kochacie. Mam nadzieję, że też macie lub znajdziecie w życiu pasję, która będzie sensem Waszej egzystencji i poczujecie to, co ja czuję dzisiaj.