"Wytresuj mi psa!"

Wielokrotnie wspominałam na blogu o Tosiowych wadach, o szczekaniu, zazdrości, lękach. Tym bardziej dziwi mnie, że coraz częściej słyszę od osób z mojego otoczenia prośby, abym "wytresowała im szczeniaka" i są to pytania jak najbardziej na serio...

Nie lubię określenia "tresura". Tresuje się małpki i tygryski w cyrku, to co ja robię z Tosią, to szkolenie - przynosi przyjemność obu stronom i nie jest przymusem. Za każdym razem to tłumaczę, a mimo to ludzie nadal popełniają tą samą gafę.
Wszystkim wydaje się, że szkolenie psa wymaga specjalnych umiejętności i talentu. Owszem, bez odpowiedniego podejścia do zwierząt, pozytywnego nastawienia, cierpliwości i czasu nic nie wskóramy, aczkolwiek nie są to cechy, których nie możemy wypracować. Podobnie jest w przypadku psów. Każdy pies jest w stanie się czegoś nauczyć, jeśli odpowiednio nim pokierujemy. Psy chcą się uczyć, a wina zawsze leży po stronie opiekuna. Pies rozumuje podobnie jak dwuletnie dziecko - jeśli mu czegoś nie wytłumaczymy, ma prawo tego nie wiedzieć.
Tosia jest trudnym psem. Nauka z nią musi opierać się na jej zasadach. Jednego dnia sama domaga się ćwiczeń, drugiego stwierdza, że dzisiaj nie ma na to ochoty. Ćwicząc w ogrodzie pseudoagilitki, muszę uważnie rozkładać tor - bo akurat pół metra przed hopką przechodził kot albo nasikał Tropek, więc łapka Tosi tam nie postanie, chociażbym nie wiem jak się starała. Wiem, że muszę się do niej dostosowywać, aczkolwiek po tylu wspólnych latach przestało mi to przeszkadzać.
Często odnoszę wrażenie, iż ludzie twierdzą, że nauka z Tosią to pikuś. Wystarczy jej raz coś pokazać, a ona zapamiętuje to w mgnieniu oka. Jakież jest ich zdziwienie, gdy dowiadują się, ile czasu muszę poświęcić, aby nauczyć Tosię np. wchodzenia tylnymi łapkami na różne przedmioty czy wskakiwania na stopy. Zawsze staram się, aby sztuczki, które ćwiczymy, były dopracowane do perfekcji, dlatego nie zaczynam nauki nowych, jeśli te stare jeszcze nie zostały przez Tosię całkowicie opanowane. Wiem, że zrobiłabym jej wtedy mętlik w głowie.
Czasem żałuję, że Tosia nie jest tym moim wyśnionym pieskiem, który będzie skakał po frisbee albo z którym wezmę udział w zawodach agility. Nie wyobrażam sobie jednak bez niej życia i jestem dumna, bo mimo trudności, które napotykamy na naszej wspólnej drodze, powoli brniemy do przodu, stawiając kolejne kroki ku przyszłości. Wiem, że Tosia dużo mnie nauczyła, a nauczy jeszcze więcej, dlatego jestem wdzięczna losowi, że to właśnie ona mnie wybrała.

Nie ma "głupich" psów. Są tylko niezdyscyplinowani opiekunowie, którzy posiadają za małą wiedzę o swoich pupilach. Każdy z nas może "tresować" psy, sens tkwi w tym, aby potrafić stworzyć ze swoim psem tą jedyna i niepowtarzalną więź, dzięki której zrozumiecie się bez słów i będziecie czerpać przyjemność ze wspólnego życia.