Wy(sz)czekane wakacje 6/62

Pierwsze dni projektu i pierwszy wakacyjny wyjazd już za nami. Razem z Tosią miałyśmy okazję spędzić kilka dni w bajkowym Szczecinie i jedno, czego jestem w stu procentach pewna, to postanowienie, że jeszcze tam wrócimy!

Najcudowniejszym miejscem, które zapamiętam do końca życia, okazał się Szczeciński park - ogromny, z setkami rozmaitych ścieżek, dróżek, łąk, górek, a nawet stawem. Większość psów spacerowała tam bez smyczy, przez pierwszy dzień obawiałam się spuścić Tosię, bo ona zwykle podbiegała do ludzi, gdy tylko znalazła się poza moją kontrolą. Drugiego dnia odważyłam się jednak i przeżyłam szok. Dosłownie! Ślicznie się przywoływała, przychodziła na każde moje zawołanie, nie podbiegała do ludzi ani innych psów, gdyby nie szczekanie byłoby idealnie. Jednak mimo wszystko jestem z młodej zadowolona, udało nam się zacząć pracować nad celem, którego obawiałam się najbardziej, a okazał się najprostszy ze wszystkich. Dużym zaskoczeniem było dla mnie to, że biegające dzieci, śmiejąca się młodzież, ludzie grający w piłkę, nie stanowili dla Tosi problemu i nie byli niczym strasznym. Poszczekać musiała, ale nie tylko ona, wiele czworonogów w ferworze zabawy dało podnieść się emocjom i darło mordkę, niektóre jeszcze więcej niż Tosia.

 Żałuję, że mieszkam tak daleko od Szczecina i że w mojej okolicy nie ma takiego cudownego parku i tyle miejsca do spacerowania. Na dodatek to super miejsce na socjal i treningi, zawsze znajdzie się jakiś ustronny kąt, w którym można spokojnie popracować z psem.
Cieszę się, że zaczynam bardziej ufać Tosi - jeden cel z projektu udało nam się już zrealizować, co nie oznacza, że skreślamy go z listy. Wprost przeciwnie, teraz będziemy nad nim jeszcze więcej pracować, jestem ciekawa, czy w naszym mieście, na swoim terenie, Tosia zachowywałaby się równie ładnie.

A co ze szczekaniem? Hmm nie było dobrze, ale nie było też tak źle jak się spodziewałam. Generalnie obiektem szczekania stały się głównie psy - te duże, bo małe Tosia zwykle ignorowała albo chciała się obwąchać. Szczekała też, gdy za długo siedzieliśmy w jednym miejscu, ale podobało mi się to, że reagowała na moje "cisza" i nie ignorowała mnie prawie wcale, a gdy oddaliłam się na kilkanaście metrów, np. do lodziarni, koniecznie chciała iść za mną. Wiedziałam, że jest do mnie przywiązana, ale nie sądziłam, że aż tak. Coraz lepiej zaczynamy się rozumieć i coraz częściej dostrzegam jaka jestem dla niej ważna.

Toś na tle sceny teatru letniego :) 

 Tosia miała okazję poznać duuuużo nowych czworonogów. Co mnie zdziwiło, to fakt, że zapraszała do zabawy psa, w dodatku większego od siebie, a Toś psów nie lubi i zwykle stara się omijać je szerokim łukiem. Poza tym zakochała się w weście imieniem Czika, niestety bez wzajemności. Nie obyło się bez kilku nieprzyjemnych incydentów z udziałem innych psów, ale na szczęście Tosia wyszła z nich cała i zdrowa, aczkolwiek po kilku takich sytuacjach nie chciała już podchodzić do większych od siebie psów. W sumie w relacjach z czworonogami nic się nie zmieniło - nie jest ani lepiej, ani gorzej, nadal stoimy w miejscu, ale czas to zmienić.

 Psiak na powyższym zdjęciu jest idealnym przykładem ofiary wakacyjnych wyjazdów... Spotkałyśmy go na stacji, na której trzy dni wcześniej porzucili go właściciele. Serce się kraja, gdy widzisz takiego czworonoga, który lgnie do ludzi i wiesz, że nic nie możesz zrobić. Na szczęście rozmawiałam z panem, który pracuje na stacji i powiedział, że może weźmie psiaka do siebie, więc jest jakaś nadzieja, ale odjeżdżałam ze stacji z bólem serca i łzami w oczach. :(

 Nie wiedziałam, jak Toś zachowa się w restauracjach, bo jak już wcześniej wspominałam, zwykle, gdy siedzimy za długo w jednym miejscu, zaczyna szczekać na wszystko, na co tylko się da. I owszem, poszczekiwała, gdy ktoś zbliżył się do stołu, ale reagowała na "cisza" i grzecznie siedziała w jednym miejscu, nawet gdy nie była przywiązana do stołu. Ba! Czasem nawet się położyła, a Tosia rzadko kładzie się w obcych miejscach, tym bardziej tak zatłoczonych.

Podobało mi się to, jak w restauracjach traktowane są psy - nikt nie miał nic przeciwko czworonogom, od nikogo nie usłyszałam złego słowa, a w niektórych miejscach stały nawet miski z wodą dla psiaków, z których Tosia jednak nie korzystała, bo... pachniały innymi psami. Po obwąchaniu miski patrzyła na mnie z miną "matka, za kogo ty mnie masz?". Dlatego też wszędzie musiałam brać osobny bidon z wodą dla psa ;)

W upalną sobotę wybraliśmy się do Międzyzdrojów - niestety, trochę pobłądziliśmy i w efekcie nie udało nam się trafić na plażę dla psów, jednak nic straconego, bo będziemy tam w sierpniu ;) Na ogólnej plaży było mnóstwo ludzi i zero cienia, więc pies wodowania nie zaliczył (pomińmy fakt, że Tosia sama z siebie do wody i tak nie wejdzie), ale większość czasu przeleżał w pobliskim parku. Kolejna okazja do socjalu i kolejne zaskoczenie - mój pies położył się na boku wśród tylu ludzi. Był w stanie zrelaksować się do tego stopnia! Chyba nareszcie udaje nam się trochę bardziej panować nad emocjami, przynajmniej tej psiej części teamu, bo ja jeszcze muszę nad nimi popracować ;)

 Chyba przyszedł czas na krótkie podsumowanie. Co udało nam się osiągnąć? Zdecydowanie poprawiła się nasza relacja, skupienie, praca w rozproszeniach - rzeczy, które wcześniej stanowiły dla nas problem. Ufamy sobie z każdym dniem coraz bardziej, a ja odkrywam potencjał siedzący w Tosi, tylko czasem bojący się ujawnić ;) Pierwszy cel z listy jest już częściowo zrealizowany, czas na następne! Trzymajcie za nas kciuki :)
Post kończę słodkim zdjęciem Tosi po powrocie z dłuuugiego spaceru po Szczecińskim parku. <3