Fotografia - jak to z nami było?

Pierwszy raz, gdy chwyciłam aparat w dłonie, miałam 9 lat. Postanowiłam zrobić zdjęcia... Tarze. I tak to się zaczęło.

Potem robiłam zdjęcia cały czas, czemukolwiek - ludziom, roślinom, zwykłym przedmiotom codziennego użytku, ale najbardziej upodobałam sobie psy. Na początku swoje, po pewnym czasie fotografowałam również zwierzęta rodziny.
Sprzęt, który miałam wtedy do dyspozycji, pozostawiał wiele do życzenia, ale mi wystarczał. Mieliśmy dwie cyfrówki, jedną z Pentaxa, drugą z Olympus. Obie należały do rodziców, ale po pewnym czasie przywłaszczyłam je sobie :D Szczególnie przypadła mi do gustu cyfrówka z Pentaxa - nie mam pojęcia dlaczego, bo miała mniej opcji niż Olympus, poza tym opcja przybliżania była zepsuta, więc zdjęcia z daleka odpadały.

Po kilku latach zapragnęłam jednak czegoś więcej. Z zazdrością wpatrywałam się w fotki z rozmazanym tłem i idealną ostrością... Niestety, własna lustrzanka to było wtedy odległe marzenie.
Pierwsze pytanie, które usłyszałam po tym, gdy oznajmiłam rodzicom, że chcę lustrzankę, brzmiało mniej więcej tak: "A po co ci taki drogi aparat?". Rodzice widzieli jednak, że się tym interesuję, a ja z miesiąca na miesiąc umacniałam się w przekonaniu, że muszę tą lustrzankę mieć. W końcu rodzice zgodzili się, choć z początku przerażała ich wizja wydania tylu pieniędzy na jakiś aparat.
Zaczęły się poszukiwania - nie szukałam niczego konkretnego, miała to być po prostu lustrzanka. Jeździliśmy ze sklepu do sklepu, w każdym dostawałam masę ulotek, ale tylko jedna z nich przyciągnęła moją szczególną uwagę. Od początku wiedziałam, że chcę lustrzankę z Nikona, głównie z tego powodu, że wielu moich znajomych miało aparaty tej marki. Dzisiaj wiem, że to była dobra decyzja. Szybko zdecydowałam, jaką lustrzankę chcę i wybrałam Nikona d5200. Znacznie dłużej trwało dobranie odpowiedniego obiektywu, w czym bardzo pomógł mi tata. Nasz wybór padł na kitowy obiektyw, Nikkor 18-105mm. Okazał się bardzo dobry, jak na początek.
Nastał najszczęśliwszy dzień w moim życiu - tego dnia miałam dostać swoją wymarzoną lustrzankę! Był to czerwiec 2014, lustrzanka zaliczała się jako prezent urodzinowy, choć urodziny miałam miesiąc wcześniej. Tata przyniósł do pokoju wielką reklamówkę, pełną kartoników, ulotek i płyt. Otwierałam po kolei wszystkie pudełka, ciesząc się jak dziecko. Po otwarciu wszystkich kartoników zauważyłam, że... nie ma najważniejszego. Aparatu. Tata kazał wyjść mi na korytarz, gdzie czekała wielka torba z moją pierwszą, własną lustrzanką. Spodziewałam się, że torba będzie mniejsza, teraz jednak bardzo się cieszę, bo idąc na sesję z psem, nie muszę zabierać dwóch osobnych toreb, bo wszystko mieści się w jednej ;)

Za fotkę bardzo dziękuję Klaudii :) 

Całkiem niedawno doczekałam się również swojego pierwszego statywu, zamawiałam go w internecie i miałam wiele obaw, ale okazał się idealny do mojego aparatu. Mam nadzieję, że będzie nam służył wiele lat :)

Czekałam na lustrzankę bardzo długo, ale opłaciło się. Teraz nie ma dnia, abym po nią nie sięgnęła, chociażby w celu przejrzenia zdjęć.
W ostatnim czasie zamarzył mi się jakiś jasny obiektyw, dobry do robienia zdjęć psiakom w ruchu... co z tego wyjdzie? Zobaczymy ;)