Pies jak z bajki

Często przeglądając psie blogi i czytając o zaletach różnych psów, popadam w niemałe kompleksy. Nieraz spotkałam się z sytuacją, gdy psy na blogach są opisywane (dosłownie) "cukierkowo". Mają same superlatywy i zero wad, są idealne pod każdym względem, ale... czy takie psy "jak z bajki" naprawdę istnieją?

Nie chcę tym postem przekonać innych, aby nie chwalili się osiągnięciami swoich pupili - wprost przeciwnie! Uwielbiam czytać o postępach znajomych psiaków i oglądać na zdjęciach ich zadowolone mordki. Znam wiele świetnych blogów, na których właściciele zwracają też uwagę na mniej pozytywne strony swoich psów, bo każdy czworonóg je ma. Nieważne, czy to owczarek niemiecki, york, border collie, czy po prostu kundel - i żeby nie było nieporozumień, chodzi mi ogólnie o psy, nie tylko rasy przedstawione przed chwilą. ;)
Spójrzmy jednak na to z nieco innej perspektywy. Raczej każdy psiarz (taki prawdziwy psiarz) zdaje sobie doskonale sprawę z tego, co opisałam powyżej - ale co z osobami, które o psach nie mają zielonego pojęcia? Przypuśćmy taki przysłowiowy Kowalski, szuka pieska dla siebie i swojej rodziny. Przypadkowo (bo wątpię, aby osoby bliżej niezwiązane z psami przeglądały psie blogi) trafia na bloga opowiadającego np. o labradorze Ciapku. Widzi zdjęcia roześmianego labradora o ślicznej, biszkoptowej sierści, w uroczej, zielonej obróżce, a pod zdjęciami opis, jaki to pies grzeczny, łagodny, cudowny, wspaniały itd. Ani słowa o tym, że taki pies potrzebuje ruchu. Oczywiście, Kowalski (przepraszam wszystkich o tym nazwisku ;)) mógłby wpisać w internet słowo "labrador" i poczytać trochę o rasie, ale zwykle albo nie przyjdzie mu to do głowy albo stwierdza, że skoro jest taki idealny, to nie trzeba dowiadywać się o nim więcej. Wierzcie lub nie, ale mam takie przykłady we własnej rodzinie. Co się potem okazuje? Labek nie jest taki idealny jak ze zdjęć, nie dość, że co chwilę ucieka, to jeszcze gubi sierść i niszczy wszystko wokół, bo nie ma zapewnionej odpowiedniej dawki aktywności. Co taki Kowalski robi? Nie daje sobie rady z psem, który wcześniej czy później ląduje w schronisku lub pod kołami rozpędzonego auta.

Gdy w naszym domu zaczęły się burzliwe rozważania na temat trzeciego psa, górowały małe rasy - yorki, chihuahua, pudle. Wymóg był taki, że pies ma być mały i w miarę łatwy do ułożenia. Szkoda tylko, że nie wiedziałam wtedy, co tak naprawdę to "łatwy" oznacza. Kiedy dowiedziałam się, że w schronisku są szczeniaki małej rasy byłam wniebowzięta. Czytałam o psach bardzo dużo, ale nie tam, gdzie powinnam, dlatego mały pies wydawał się dla mnie idealny. Dzisiaj wiem, że nigdy nie wezmę już psa "w ciemno", jeśli będzie to pies ze schroniska, zdecyduję się na dorosłego, jeśli rasowy - najpierw dowiem się wszystkiego na temat jego pochodzenia, hodowli, rodziców, predyspozycji.
Nie ukrywajcie wad swoich psów, naprawdę, to żaden wstyd. Prowadźcie blogi świadomie, chwalcie się postępami, ale nie zapominajcie o tym, że nie ma psów jak z bajki, każdy ma wady i ważne, aby innym ludziom uświadamiać, że york to nie tylko uroczy piesek do torebki, ale uparty i niezależny terier, a słodki szczeniaczek nie zawsze jest taki słodki, jaki się wydaje.